Biri bana anlatsın...

Diziler, diziler… -Birkaç tanesini tenzih ederek soruyorum.- Yahu nedir şu taksite bağlanmış film kılıklı, uzadıkça uzayan kabak tadındaki bölümler?

Eskiden bir anlamı bir sempatikliği vardı sanki bunların. Yanılıyor muyum? Bir sonraki bölüm üzerine tahminler yapılırdı, ne bileyim ailece bir hafta sonra yeni bölümüyle televizyon karşısında toplanılırdı.
Konuşanların dilini anladığımız, seyrederken kâh gülüp kâh burun kemerini kaşıyormuş gibi göz uçlarından sızan damlaları parmağımızla sildiğimiz buram buram sevgi kokan diziler… Böyle değil miydi en çok sekiz on sene önce izlediklerimiz? Ya şimdikilerin öğretisi ne, bileniniz varsa bana anlatsın. Sevgilisi için seni seviyorum “lan” diye göklere uluyan sözüm ona divaneler, batı tarzı konuşmalarıyla şaşkınlığını: “Oha oldum yani!” diyerek vurgulayan bacılar, “Bütün gerçekleri bana bir bir anlatacaksın!” diye hesap sorup, hemen ardından karşısındaki kişi “Bak izah edeyim.” deyince “Sus sus seni dinlemek istemiyorum!” diyerek izleyeni aptal yerine koyan karakterler…

On beş dakika reklâm, beş dakika dizi harmanıyla hafızaları güçlendirme egzersizi bunların en iyi özelliği. İnkâr etmiyorum, hâşâ! Sonra, sonra… Yahu başka hangi iyi özellikleri var da söyleyeyim bilemiyorum ki… Onların bu çağdaş batı kültürü(?) tarzı yaklaşımlarına ben eski kafalı halimle ayak uyduramıyorum. Ayrıca kullandıkları tabirlerin anlamını anında çevirecek çözücü (dekoder) henüz bulamadım piyasada özür dilerim. Yapılan bunca zengin bütçeli çeşitlemelere rağmen oyunculuk yeteneğini annesinin karnında unutmuş kişileri ekranda gördükçe eski dizileri daha çok özlüyorum ben.

Hani bir şarkı vardı: “Bana bir masal anlat baba içinde denizle balıklar, yağmurla kar olsun güneşle ay...” Böyle başlardı her hafta merakla beklediğim dizi ve gayet makul bir kültürle şifresiz izlerdik ailece…