Bir kez daha sobe :)

Efendim, bu hafta sevgili Sema nam-ı diğer Geveze kalem tarafından ikinci kez sobelenmiş bulunuyorum. Öncelikle şaşkınlığımı ve sonrasında yaşadıklarımı sizinle paylaşmak isterim.
Sevgili Mavi Mantar 'ın sobesi için hazırlıklarımı tamamlamış bloguma koymak için gün sayarken -bu arada kimleri sobelerim diye düşünüyordum-Geveze Kalem de karar kıldım, fakat bloguna girdiğimde zaten başkası tarafından sobelenmiş olduğunu gördüm : ) Yazısını okurken son cümlesine takıldı gözüm, zira aynı hafta içinde ikinci kere sobelendiğimi belirtiyordu bana. Hemen onu sobeleyenin adresine ulaşıp (kendimce) konunun farklı boyutlarını öğrenmeye çalıştım. İşte bu yazım sanırım yanlış adresten edindiğim bilginin ürünü : ) Yine hazırlanmış gün sayacaktım ki sevgili Sema her ihtimale karşı sobelendiğimi haber etmek için bana bir mesaj yazdı ve konuyu açıkladı. Sayamadım ama kaçıncı şaşırışımdır bu… Eyvah eyvah! Yazdıklarımla beklenilenler arasında en ufak bir benzerlik bile yoktu. Sevgili Sema konuyla ilgili o kadar güzel bir yazı hazırlamıştı ki sobesine layık olayım derken olayı unutup yanlış malzemelerle alakasız tarif hazırlamış acemi aşçı durumuna düşüvermiştim. Eğer kabul ederseniz acemi aşçı Aslı’nın belki ucundan da olsa tatmak isteyeceğiniz yemeği efendim : )

Ben küçükken; kâh elinde tarak aynanın karşısında şarkı söyleyen şarkıcı, kâh izlediği çizgi filmleri gerçek sanıp hayata geçirmeye çalışan hayalperest birisiydim. Hiç unutmam Tom ve Jerry çizgi filminde fare Jerry, Tom’un ateşini ölçerken ağzındaki derecenin altına çakmak tutup kırmızı ibrenin şişmesini sağlamıştı. Öyle mi öyle. Hemen ecza dolabından derece alınır ve çakmak çakılarak ibrenin şişmesi beklenir. O da ne? Yerde, eriyen camdan dökülen civalar, elinizde ucu erimiş bir derece mi var? Hiç panik yok… Yerdekiler toplanır, tekrar kutunun içine konur ve annenin sizi bulmaması için evin muhtelif köşelerinde sığınaklar araştırılmaya başlanır.

Aslında ben; “herkes” değilim, "insan” değilim, “bayan” değilim. Nesin peki diyorsanız alın işte… İnsan olan şunu yapar, herkes öyle yapıyor sen niye böylesin diye çekişirler ya… Yapmıyorum işte yapmıyorum çünkü ben insan değilim, herkes yapıyorsa ben farklı olayım yap-mı-yo-rum… Bayan değilim, baymıyorum ya; yoksa bayıyor muyum, neyse kısa keseyim…

İlk kopyam hangisiydi hatırlamıyorum ama kendimi bu konuda ilk rezil edişimi paylaşayım sizlerle. Küçük bir kâğıda çıkması muhtemel 5 sorunun formülünü nakış gibi işlemiştim. Minik ama muntazam harfli kâğıt, sınav günü iğnesi bile belli olmayacak şekilde eteğimin iç tarafına tutturulmuştu. Sınav kâğıtları dağıtıldı. Toplam 5 soru vardı ve 3 sorunun formülü eteğimin iç kısmında beni bekliyordu. Mutluluğumu anlatamam zira fizik sınavları birçok sözelci gibi benim de kâbusumdu. Sorun şu ki sınav esnasında silgiyi kullanmak bile öğretmenimizin dikkatini çekmeye yetiyordu, nasıl yapsam da eteğin ucunu çevirsem diye düşünürken kıvrak bir hareketle kopya kâğıdımla yüzyüze geldim. İyi de bu kopya kâğıdı neden amuda kalkmıştı, yazılar neden ters ters bakıyordu yüzüme :( sırası mıydı şimdi ya… İğneledikten sonra neden kontrol etmez ki insan…

En saçma huyum; saçmalayışım : )

Bence cep telefonu; mutasyona uğramış bir yaşam elemanı. Eskiden sadece“Alo” demek için kullanılırken şimdi o kadar çok kullanılma şekli var ki: “Çekiyorum gülümseyinnn”, “Şu şarkıyı hangi dosyaya yükledin canım?”, “2 dakika msn’ime bakabilir miyim”, “Hangi radyoyu açsam acaba?” Yahu biz eskiden nasıl yaşıyorduk cep telefonu olmadan…

Aşk bence; yaşanır, anlatılmaz…

Sevdiğim bloglar; keşfedebildiklerim tabiî ki… İçinde emek olan herşey güzeldir ve güzel olanı seviyorum ben…

Selencim, küçükken seninle sobe oyunu oynamış mıydık? Yahu içimiz dışımız çocukluk bizim : ) Bu sefer seni sobeliyorum canım…