30. Yıl Sonrası...

Şöyle bir dönüp ardıma bakıyorum da... Neler yaşamış, neler yaşatmış ve nasıl yaşanmışım diye... Dudağımda küçük ama cesur bir kıpırdamayla ifade edebilirim gelip geçen bütün senelerimi:

“TEBESSÜM”

Her günümün insanlarıydı arkadaşlarım, paylaştıklarım, aşklarım... Bazen radyodaki şarkılarda andım herbirini, bazen ithaf şarkılar yazaraktan... Ama en çok evet en çok “O” gün yoklukları sızlattı yüreğimi

“DOĞUM GÜNÜM”
Belki de bu yüzdendir “Arkadaş” şarkısında gözlerime söz geçiremeyişim... Ve bundandır hep o aynı günde ve o aynı şarkıda ailemi daha çok seviyor oluşum... Sevdiğim herkesi... Hatta sevmediklerimi bile...
Büyüme denen şey bu olsa gerek...

GECE MASALI

Gecenin dibinden
Gelip uzandı yanıma
Yalnızlık
Mıhlanıp kalmıştı gözümde
Odanın beyazı
Lambanın sarısı
Ve O’nun
Sırtını dönüp
Gidişi...

Hala inanmıyordu
Gece
İnanmak istemiyordu benim gibi
Oysa
Uzanıyordu yanımda
İşte
Yalnızlık

İnkar edilmez
Tarif edilemez bir boşluk
Boğuyordu yüreğimi
Susmak da olmuyordu
Biriktikçe kelimeler
Yitiyordu
Sevdiklerim

Geceler sordu
Gündüzler yitirdi
Cevapları
Kayıp bir çocukluk büyüdü
Aman, içinde
Tamam bir olgunluk eksildi
Gitti
Zaman hiç’inde...

(07-01-2006)-215. / 00:48 Cumartesi